To Bóg, nie ja, te drogi zna,
Którymi iść mi dane.
Zanim z ciemności w światłość dnia
Wyprowadzony zostanę.
A skoro Pan me widzi drogi,
Ja iść bez żadnej mogę trwogi.
Nie ja, Bóg wie, jak słodkie brzmienie
Z hałasu powstanie tego,
Z dźwięków, które są cierpieniem
Dla duszy mojej, jej zmysłu każdego.
Ja zgrzyt tylko słyszę, lecz wiem, że przez Pana
Harmonia głęboka, czysta jest słyszana.
Bóg wie, nie ja, On wie, dlaczego,
Gdy łąk zielonych pragnę ja,
On daje coś innego
I po skalistych ścieżkach gna.
Lecz ufam Panu, Jego woli,
On wie, co lepsze, choć to czasem boli.
Choć nie znam pełni Jego planu,
Lecz Miłość Jego dobrze znam.
Daję więc rękę memu Panu,
Niech wiedzie mnie do światła sam.
Z Jego rozkazem dusza gna.
Ja nie znam końca, lecz Bóg go zna.
„Bóg zna”, Wiersze Brzasku
