Biblia w wielu miejscach podkreśla, że jedną z cech, które Bóg pragnie w nas widzieć i którą nagradza, jest pobożność.
Św. Piotr wymienia ją w zestawie najważniejszych cech chrześcijanina: 
„Dlatego też, dokładając wszelkich starań, dodajcie do waszej wiary cnotę, do cnoty poznanie; Do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości POBOŻNOŚĆ; Do pobożności braterską życzliwość, a do życzliwości braterskiej miłość” (2 Piotra 1:5-7 UBG).
„Dlatego też, dokładając wszelkich starań, dodajcie do waszej wiary cnotę, do cnoty poznanie; Do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości POBOŻNOŚĆ; Do pobożności braterską życzliwość, a do życzliwości braterskiej miłość” (2 Piotra 1:5-7 UBG).Piotr mówi dalej: „Umie Pan pobożnych wyrwać z pokusy, a niesprawiedliwych zachować na dzień sądu, aby byli ukarani” (2 Piotra 2:9 UBG).
„Umie Pan pobożnych wyrwać z pokusy, a niesprawiedliwych zachować na dzień sądu, aby byli ukarani” (2 Piotra 2:9 UBG).Salomon zapewnia nas: „On strzeże ścieżek prawości, ochrania drogi pobożnych”(Przyp. Sal. 2:8 BT).
„On strzeże ścieżek prawości, ochrania drogi pobożnych”(Przyp. Sal. 2:8 BT).A Apostoł Paweł w 1 Tym. 4:8 mówi, że „[…] pobożność do wszystkiego jest przydatna, gdyż zawiera obietnicę życia obecnego i przyszłego” (UBG).
„[…] pobożność do wszystkiego jest przydatna, gdyż zawiera obietnicę życia obecnego i przyszłego” (UBG).Widzimy więc, że cecha ta jest niezwykle ważna i pożądana – warto ją zatem rozwijać.
Jednak gdy myślimy o pobożności, przychodzą nam do głowy różne wyobrażenia tego, czym ona właściwie jest. Jak zatem można ją zdefiniować? Jak się przejawia i jakie motywy za nią stoją?
DEFINICJA POBOŻNOŚCIPobożność to dziękczynna (wynikająca z wdzięczności oraz czci) MIŁOŚĆ (dobra wola) oparta na sprawiedliwej podstawie, którą z obowiązku jesteśmy winni Bogu i Chrystusowi za dobro, a także szacunek dla Boga, który prowadzi do serdecznej i radosnej chęci przypodobania się Mu i pragnienia rozwoju charakteru tak, by być do Niego podobnym. Pobożność bywa też nazywana obowiązkową miłością do Boga.
Innymi słowy ktoś, kto jest pobożny, kocha Boga i czci Go, bo jest Mu wdzięczny za otrzymane dobro, a ponadto chce stawać się coraz lepszym człowiekiem. Jak to jednak wygląda w praktyce? Spróbujmy dojść do odpowiedzi, rozważając kilka wersetów Pisma Świętego, które o niej wspominają.
OZNAKI TOWARZYSZĄCE POBOŻNOŚCIZastanówmy się nad dwoma przykładami ludzi, którzy nazwani są pobożnymi. Pierwszym z nich jest Korneliusz – pierwszy nie-Żyd, który został chrześcijaninem.
„A w Cezarei był pewien człowiek imieniem Korneliusz […]; Pobożny i bojący się Boga wraz z całym swoim domem. Dawał on wielkie jałmużny ludowi i zawsze modlił się do Boga” (Dz. Ap. 10:2 UBG).W opisie tym dowiadujemy się, że Korneliusz (1) bał się (czcił) Boga; (2) miał dobry wpływ na swoją rodzinę; (3) był niesamolubny i dobrze czynił bliźnim; (4) ustawicznie modlił się. Można powiedzieć, że te punkty bardzo pasują do naszej definicji pobożności podanej powyżej, przy czym część z nich, oprócz tego, że wypływała z serca, była też widoczna w zewnętrznych uczynkach.
Drugi przykład z Biblii dotyczy Dawida. Mówi On: „Nakłoń swego ucha, PANIE, wysłuchaj mnie, bo jestem nędzny i ubogi. Strzeż mojej duszy, bo jestem pobożny; mój Boże, wybaw twego sługę, który ufa tobie. Zmiłuj się nade mną, Panie, bo do ciebie codziennie wołam. Rozraduj duszę twego sługi, bo do ciebie, Panie, wznoszę swą duszę” (Ps. 86:1-4 UBG).
„Nakłoń swego ucha, PANIE, wysłuchaj mnie, bo jestem nędzny i ubogi. Strzeż mojej duszy, bo jestem pobożny; mój Boże, wybaw twego sługę, który ufa tobie. Zmiłuj się nade mną, Panie, bo do ciebie codziennie wołam. Rozraduj duszę twego sługi, bo do ciebie, Panie, wznoszę swą duszę” (Ps. 86:1-4 UBG).W tych wersetach dostrzegamy następujące cechy: (1) pokorę; (2) ufność; (3) ustawiczną modlitwę; (4) pragnienie bliskości Boga. One także pasują do definicji pobożności i z łatwością możemy przyznać, że wypływają z serca szczerze kochającego Boga i oddającego mu cześć.
CO NIE JEST POBOŻNOŚCIĄ?Biblia bardzo pochwala prawdziwą pobożność, ale wspomina też o tym, że pobożność może być fałszywa, pozorowana. Paweł ostrzega nas: „Ludzie bowiem będą […] Przybierający pozór pobożności, ale wyrzekający się jej mocy. Takich ludzi unikaj” (2 Tym. 3:2-5 UBG). Dzieje się tak wtedy, gdy człowiek chciałby być uważany za pobożnego, ale nie ma właściwych podstaw i motywacji.
„Ludzie bowiem będą […] Przybierający pozór pobożności, ale wyrzekający się jej mocy. Takich ludzi unikaj” (2 Tym. 3:2-5 UBG). Dzieje się tak wtedy, gdy człowiek chciałby być uważany za pobożnego, ale nie ma właściwych podstaw i motywacji.Apostoł Jakub tak pisał o fałszywej i prawdziwej pobożności: „Jeśli ktoś wśród was sądzi, że jest pobożny, a nie powściąga swego języka, lecz oszukuje swe serce, tego pobożność jest próżna. Czysta i nieskalana pobożność u Boga i Ojca polega na tym, aby przychodzić z pomocą sierotom i wdowom w ich utrapieniu i zachować samego siebie nieskażonym przez świat” (Jak. 1:26,27 UBG).
„Jeśli ktoś wśród was sądzi, że jest pobożny, a nie powściąga swego języka, lecz oszukuje swe serce, tego pobożność jest próżna. Czysta i nieskalana pobożność u Boga i Ojca polega na tym, aby przychodzić z pomocą sierotom i wdowom w ich utrapieniu i zachować samego siebie nieskażonym przez świat” (Jak. 1:26,27 UBG).Myśli te pokazują, że człowiek pobożny powinien posiadać pewną spójność charakteru, i że wszystkie zewnętrzne zachowania powinny być wyrazem tego, co ma się w sercu. W przeciwnym wypadku jest to oszukiwanie samego siebie i innych.
Sam Jezus mówił o takim niebezpieczeństwie: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych [w innych przekładach: jałmużny, dobroczynności] nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mat. 6:1 BT).
„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych [w innych przekładach: jałmużny, dobroczynności] nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mat. 6:1 BT).Jeśli ktoś stara się być dobrym z samolubnych pobudek, to znaczy, że wyrzekł się „mocy” pobożności – nie zrozumiał lub nie poczuł jej sensu. A sercem pobożności nie jesteśmy my, a Bóg.
FARYZEUSZ I CELNIKJednym z najbardziej wymownych fragmentów Biblii, które pokazują różnicę pomiędzy prawdziwą a pozorną pobożnością, jest przypowieść Jezusa o faryzeuszu i celniku:
„Powiedział też do tych, którzy ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innych mieli za nic, taką przypowieść: Dwóch ludzi weszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak się w sobie modlił: Dziękuję ci, Boże, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy albo jak i ten celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co mam. A celnik, stojąc z daleka, nie chciał nawet oczu podnieść ku niebu, ale bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłosierny mnie grzesznemu. Mówię wam, że raczej ten odszedł do swego domu usprawiedliwiony, a nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łuk. 18:9-14 UBG).Faryzeusz myślał być może, że okazuje Bogu wdzięczność, ciesząc się, że nie jest jak celnik, i będąc posłuszny formalnym wymogom prawa i zewnętrznej moralności. Zapomniał jednak, że gdyby naprawdę chciał okazać Bogu wdzięczność, pragnąłby być do Niego podobnym i zamiast potępiać swojego bliźniego, miłowałby go – tak jak Bóg umiłował nas wszystkich. Celnik zaś właśnie dostrzegał w Bogu tę miłość i dlatego z wielką czcią i pokorą wołał do Niego o przebaczenie.
CZY JESTEM POBOŻNY?Jeśli przyjdzie czasem taki moment, że będziemy zastanawiać się nad własną pobożnością, zróbmy sobie test, odpowiadając na kilka pytań:
1. Czy dostrzegam to, co mam od Boga?
2. Czy jestem Mu za to wdzięczny?
3. Czy odczuwam cześć i szacunek do Boga?
4. Czy kocham Go za całe dobro, które od Niego otrzymuję?
5. Czy wyrażam tę wdzięczność, cześć i miłość w osobistej modlitwie?
6. Czy staram się postępować tak, by podobać się Mu, upodabniając swój charakter do Niego i Jego Syna?
7. Czy czynię to nie dlatego, aby być widzianym i docenionym przez ludzi, ale aby odwdzięczyć się Bogu?
Jeśli możemy na te pytania odpowiedzieć twierdząco – jesteśmy na dobrej drodze. Jeśli gdzieś mamy wątpliwości – nie poddawajmy się, ale walczmy, aby w swoim życiu praktykować prawdziwą pobożność i przez to otrzymać nagrodę w życiu obecnym i przyszłym.
