„W końcu, bracia moi, umacniajcie się w Panu i w potężnej mocy jego. Przywdziejcie całą zbroję Bożą, abyście mogli ostać się przed zasadzkami diabelskimi. Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich. Dlatego weźcie całą zbroję Bożą, abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego, ostać się. Stójcie tedy, opasawszy biodra swoje prawdą, przywdziawszy pancerz sprawiedliwości i obuwszy nogi, by być gotowymi do zwiastowania ewangelii pokoju. A przede wszystkim, weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste pociski złego. Weźcie też przyłbicę zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże. W każdej modlitwie i prośbie zanoście o każdym czasie modły w Duchu i tak czuwajcie z całą wytrwałością i błaganiem za wszystkich świętych” (Efez. 6:11-18 BW).Istnieje w Biblii wiele opisów życia, jakie mamy prowadzić jako chrześcijanie i jeden z nich został zawarty w umieszczonym powyżej fragmencie Listu do Efezjan. To jeden z tak zwanych „więziennych” listów Apostoła Pawła. Napisał go z Rzymu, w którym przez dwa lata przebywał w areszcie domowym, pilnowany przez żołnierza rzymskiego (Dz.Ap. 28:16,30). Prawdopodobnie ten codzienny widok spowodował, a przynajmniej był pośrednią przyczyną, że apostoł opisał chrześcijanina jako żołnierza.
W niektórych kręgach przyjęła się opinia, że chrześcijanin to człowiek słabego i miękkiego charakteru. To ktoś nadwrażliwy, kto każdemu ustępuje i nie potrafi sobie sam poradzić w życiu. Nic bardziej mylnego. Przytoczony powyżej opis zadaje kłam takiemu twierdzeniu. Żołnierz nie może być takiego charakteru – musi być waleczny oraz odważny.
Oczywiście rozumiemy, że chrześcijanin nie prowadzi walki orężnej z innymi ludźmi. Królestwo, do którego należy, nie jest wszak z tego świata i nie osiąga się go walcząc literalnym mieczem. Pismo jasno naucza, że Pan Jezus unikał przemocy i trudno by nam było Go sobie wyobrazić z karabinem w ręku. Wolał raczej cierpieć, niż zadawać cierpienie, znosić ból, niż powodować go u innych. Jego śladami zobowiązani jesteśmy podążać (1 Piotra 2:19-23).
Nasza walka, jak zauważył Paweł, odbywa się z „nadziemskimi władzami”, z „władcami tego świata ciemności”. Oczywiście bój ten nie odbywa się „twarzą w twarz”. To raczej walka na dystans niż w zwarciu, używając terminologii bokserskiej. To walka z efektami buntu, który dokonał się dawnymi czasy w niebie, a dotknął nas we wszelkich przejawach naszego życia – zarówno tych moralnych, jak i fizycznych. To bój z grzechem, kłamstwem, nieprawością – a toczy się on przede wszystkim w nas samych. Nasze serca i nasze umysły są areną, na której toczy się pojedynek między światłem a ciemnością, prawdą a kłamstwem, świętością a grzechem. To najważniejsza wojna w naszym życiu, wojna, w której nie bierze się jeńców.
Bądźmy szczerzy – nikt nie wygrałby jej własnymi siłami, i to jest ewidentnie zła wiadomość. Dobra wiadomość jest natomiast taka, że mamy kogoś, kto obiecał nam, że ta walka zakończy się naszym sukcesem. To dlatego rozważany przez nas fragment Listu do Efezjan rozpoczyna się wezwaniem Pawła: „bracia moi, umacniajcie się w Panu i potężnej mocy Jego”. W Nim tak naprawdę tkwi moc chrześcijanina.
Na tym ogólnym apelu Paweł nie kończy. W dalszej części przywołuje na myśl obraz żołnierza, przyodzianego w duchową zbroję i zaopatrzonego w duchową broń. O tym napiszemy w kolejnej części naszych rozważań na ten temat. Obserwujcie nas 
